De periode voor een uitvaart is uitputtend, waarbij de uitvaart vaak gezien wordt als een soort eindpunt. Daar wordt naartoe geleefd. Maar dan, dan zit de uitvaart er op en blijft er een leegte achter. In de eerste weken ervaar je rust en ruimte. Dit heb je gehad en het is je gelukt. De drukte van alles moeten regelen is weg, het leven gaat weer door en jij moet je zien staande te houden en een nieuwe balans zien te vinden zonder je dierbare. De afgelopen weken gaan door je hoofd als een soort film. Maar nu alles weer tot rust is gekomen, merk je dat er gaten zitten in je herinneringen.  Wie waren er nou bij de uitvaart? Wie stak er nou een kaars aan? En wie hadden ook alweer bloemen meegenomen? Scheen de zon eigenlijk die dag?